Rozdział 6.: Try to say it, you fool.

NARESZCIE! NAPISAŁAM. NIE WIEM JAK TO WYSZŁO, BO SZCZERZE MÓWIĄC WSZELKIE POMYSŁY NA TO OPOWIADANIE MNIE SIĘ ULOTNIŁY. A CO WPADŁAM NA JAKIŚ "NOWY" TO NASTĘPNIE CZYTAŁAM BLOGA, GDZIE TO JUŻ BYŁO.

A JA NIE KOPIUJĘ ;)
Droga, moja kochana czytelniczko! Wszystkiego najlepszego! :3

Stanęłam na palcach, szukając w kuchennej szafce płatków kukurydzianych. Zdecydowanie byłam za niska, a w pobliżu niestety nie dostrzegłam żadnego stołka, który okazał, by się moją pomocną 'dłonią'.

Niespodziewanie ktoś podniósł mnie ku górze. O mało co, a wylądowałabym na drewnianej, twardej posadzce.

- Aaaaaaaaaa! - wrzasnęłam, przytrzymując się drzwiczek mebli.

- Spokojnie, trzymam Cię Stacy!

Odwróciłam sprawnie głowę i zmierzyłem Duffa wrogim spojrzeniem.

- Mógłbyś, z łaski swojej zdjąć dłonie z moich pośladków?!

- Jeżeli chcesz upaść, to nie ma sprawy. - wzruszył ramionami, z ukrytym, cwaniackim uśmiechem i już zrywał się do wyjścia, kiedy chwyciłam go za skrawek szarej koszulki z logo The Ramones.

- Nie, czekaj. - zawędrowałam palcami we wnętrze półki i wyciągnęłam z niej dosyć duży karton - Za tą pomoc zrobię Ci śniadanie.

Uśmiechnęłam się, stojąc na przeciwko chłopaka.

- Kiedy on przyjedzie? Ja pierdole, przecież zdechnę z głodu zaraz.

No musiał, robił to specjalnie! Staliśmy na przystanku autobusowym, oczekując na Kurta. Wskazówka zegara zmierzała ku wielkiej dwunastce.

- Za chwilę powinien być.

Odpaliłam papierosa, którego od dawna trzymałam w ustach. Zaciągnęłam się, po chwili wypuszczając szary dym w kierunku Duffa. Uwielbiałam się z nim drażnić. Szturchnął mnie, śmiejąc się przy tym.

- O, jest! - krzyknęłam radośnie, biegnąc do nadjeżdżającego busu. Stanęłam przy wejściu, puszczając oczko do długowłosego kierowcy.

- Stacy!

- Kurt! Jak miło Cię widzieć. - wpadł wprost w moje ramionami, a ja bez wahania cmoknęłam go w policzek. Raz, dwa, trzy.

- Seattle, dawno tu nie byłem. - wciągnął powietrze, zerkając na mnie.

Posłałam mu uśmiech i skinęłam głową na Duffa, by podszedł bliżej.

- Duff. - podał mu dłoń, bacznie mnie obserwując.

- Kurt, Kurt Cobain. Jesteś basistą, hm?

- Nie. Jestem gitarzystą, ale również gram na basie.

- Wybacz, mój błąd.

Przygryzłam nerwowo wargę i odetchnęłam głęboko.

- No to co? - zatarłam nerwowo ziemne dłonie. - Może skoczmy gdzieś na obiad, hm? - zapytałam, zaciskając dłonie w pięści i ocierając nimi o siebie, wpatrywałam się w wspaniałą, drażniącą się wzrokiem dwójkę. Byli komiczni, zwłaszcza Duff. Czyżby był zazdrosny?!

- Dobry pomysł. Kierunek: mój dom! - zawołał rozweselony McKagan, idąc przed siebie i szepcząc coś niezrozumiale pod nosem.

Kurt zerknął na mnie nieco wystraszony, a ja bezradnie wzruszyłam ramionami.

- Czyli, że mam tutaj spać?

- Tak, dokładnie.

Chłopacy stali na końcu korytarza, zatem podbiegłam do nich będąc ciekawa co tam majsterkują.

- Co to? - weszłam do pokoju... Opuszczonego pokoju, pełnego kolorów. Wszystkie ściany były mocne obklejone plakatami muzyków, z resztą niemniej niż pokój Wysokiego.

- Pokój dla mnie. - odparł uszczęśliwiony Cobain.

- Chwila... Ten pokój od początku mojego pobytu tutaj był... pusty?! - wycedziłam zszokowana.

- No tak.

- To dlaczego musiałam spać w Twoim pokoju, a nawet w Twoim łóżku?! - omal nie krzyknęłam na cały dom. No co ten blondynek sobie wyobrażał?!

Duff spojrzał skrępowany na Kurta i po chwili oboje wybuchnęli śmiechem. - To dla Was takie śmieszne, hm?!

- Jeżeli chcesz możesz spać ze mną, Stace. Nie ma problemu, autentycznie!

- Nie dziękuję, panie Cobain. - mruknęłam nieco zniesmaczona, kryjąc rozbawienie. Trwałam w takiej powadze, aż do momentu kiedy Duff zaczął niemalże krzyczeć.

- Ej, patrzcie! - wskazał palcem na jakiś artykuł w gazecie. Spojrzałam, więc tam. W prawym, górnym rogu strony mieścił się duży nagłówek z napisem: WYNAJMĘ/SPRZEDAM.

- Nieduży dom, w centrum Seattle. Dwie sypialnie, salon z kuchnią, łazienka z wanną i małe poddasze. $200 za tydzień (bez opłat), bardzo przystępna cena. - przeczytał Kurt za jednym tchem.

- Hmm? - Michael poruszał zabawnie brwiami, uśmiechając się cwanie.

- No w chuj spoko, tyle, że my nie mamy forsy na tą chatę. Po pierwsze trzeba by było ją najpierw zobaczyć.

- Dzwonić po 18. – doczytał ogłoszenie Duff i rzucił gazetę w kąt. – A teraz chodźmy grać, wielcy muzycy.

- Ej, ja mam trochę kasy. – odezwał się niepewnie Kurt.

- Ja też, w końcu kręcenie dupą przy metalowej rurze, to nie lada wyczyń. A do tego jest wysoko cenionym zarobkiem, nie? – roześmiałam się, zarażając tym chłopaków. Po chwili zeszliśmy do garażu.

D.

- Mieszkanie, jak Państwo widzą jest w bardzo dobrym stanie, meble z wczesnych lat 70, solidne, ładne… Nowe materace w sypialni. A tam, po schodach poddasze, z również nowym łóżkiem i kilkoma drewnianymi szafkami.

- A jak z opłatami?

- Wliczone w comiesięczny czynsz.

- Depozyt? – dopytywałem nadal.

- Za miesiąc z góry, $300.

- Cudownie! – zatarłem dłonie. – Ej, Fecal Matter! – zawołałem, śmiejąc się z dziwnej nazwy naszego zespołu, jak i ze zdziwionej miny właściciela domu.

- Noooo? – odezwali się obydwoje, oglądając meble czy chuj wie co tam ich tak zainteresowało.

- Bierzemy?

- No… Bierzemy! – Stacy zawołała radośnie, wyciągając z kieszeni dwieście dolców i podając mi. Ja zrobiłem to samo, wydobywając identyczną kwotę z kieszeni ramoneski.

- Dawaj. – rzuciłem do tego małego blondynka, a on jak na rozkaz podał mi dwa banknoty.

- Zagrajmy coś punkowego!

- No to mówię, że chcę „London Calling” Clashów! *

- Stacy, zamknij się. “Pretty Vacant” i chuj! – krzyknąłem na nią. No, na Boga, po co się kłócić jak można się pieprzyć? Szczerze powiedziawszy to miałem ochotę ją przelecieć, nawet zaraz, chociażby na oczach Kurta. A na dodatek, w naszym nowym, wspólnym, zespołowym domu. To by był tzw. Chrzest. O, dobre, dobre!

- Może coś zjedźmy?

- Kurt, kurwa! Ty tylko o żarciu. – prychnąłem, na co chłopak uderzył w talerz perkusyjny.

- Głodny jestem, Stacy ty pewnie też. – poklepał się po brzuchu, robiąc głupią minę.

Już przestał mnie się podobać. Jak dla mnie może wracać do tej swojej dziury Aberdeen. Ja płakać nie będę.

Tak, próbowałem przykryć moje uczucia i szczerze powiedziawszy chyba mi się udawało. Stace nie tyle co mnie się podobała, ale czułem, że wiąże mnie z nią nić porozumienia. Jakieś głębokie, prawdziwe uczucie.

Potrzebowałem jej. Byłem do niej przywiązany. Nie wyobrażałem sobie życia bez niej. Chociażby jednego dnia, bez jej osoby, bez jej zapachu… To było chore. Nie potrafiłem przyznać się sam przed sobą, a co dopiero miałbym powiedzieć jej?

Ale już nie mogłem tego dłużej ukrywać.

- Stacy, pogadamy?

- Jasne, idioto… Najpierw muszę coś zjeść. – wzruszyła ramionami, gnając do kuchni.

No zajebiście!

Więc usiadłem sobie na tej pierdolonej, wygodnej kanapie i czekałem, aż wielmożna dama przestanie żreć. Kiedy wreszcie to zrobiła, przyszła do salonu, rozsiadając się obok mnie. Musiałem schować dłonie do kieszeni, bo cały się trząsłem. Dobrze, że ten cały Cobain został w kuchni. Jeden plus, o.

Dziewczyna nagle podbiegła do gramofonu i włączyła pierwszą lepszą płytę. Wypadło na Ramonesów.

- Lubię ten kawałek. – przyznałem, widząc jej zadowoloną minę.

- Ja też.

- Zatańczymy? – spytałem, zerkając gdzieś w dół. Nagle ona podeszła do mnie i palcem ujęła mój podbródek.

- Oczywiście. – oho, chyba się zawstydziła, bo rumieniec oblał jej policzek.

Złapałem delikatnie jej dłonie, przyciągając ją mocno do siebie. Ach, jak to pięknie musiało wyglądać!

Zacisnąłem dłonie na jej biodrach, a one swoje ręce zarzuciła mi na szyję, wzrokiem trwając w moich oczach.

„ Have I ever told you, how good it feels to hold you?
It isn't easy to explain.

And tough I'm really trying. I think I may start crying.
My heart can't wait another day… “

Co dziwne, zanuciliśmy oboje, wciąż się na siebie patrząc.

“Baby I love, I love only you. “

Okręciłem ją powoli, ale ona szybko przylgnęła do mnie całym ciałem, cały czas śpiewając.

„ I can't live without you. I love everything about you!
I can't help it if I feel this way…
Oh I'm so glad I found you. I want my arms around you!
I love to hear you call my name, oh tell me that you feel,
tell me that you feel, tell me that you feel the same! “

To było niesamowicie magiczne. Te słowa idealnie pokrywały się z moimi uczuciami. Nie miałem tylko pojęcia, dlaczego Stacy także śpiewa je, wtulając się we mnie.

- Duff… - niepewnie podniosła głowę, spoglądając na mnie.

- Mhm..?

- Ja…

 * Szczerze powiedziawszy ten utwór The Clashów przemawia do mnie najbardziej. Poza tym bez przerwy leciał w moich słuchawkach, kiedy jeszcze byłam w moim kochanym Londynie. Idealnie współgra z widokiem Big Bena, za Tamizą, serio ;)